Berigt 71: de noordelijke rondweg om Roden

 

Eindelijk worden er plannen gemaakt om de gevaarlijke kruising van het Noordholt, de N372, met de Dwazziewegen aan te pakken. Als het aan Dorpsbelangen Roderwolde e.o. en vooral de inwoners van het Haarveen en de Haarveensedijk had gelegen, had de huidige vorm nooit bestaan.

 

Foto Google Streetview

 

Natuurlijk had deze rondweg een lange voorgeschiedenis. Er was de snelle verbinding tussen Leek en Groningen "bovenlangs" via de A7 (vroeger Rijksweg 43 geheten) en de woon-werk-route "onderlangs" over Roden en Peize, een weg die steeds drukker werd. Er ging veel te veel verkeer door de smalle Tolberterstraat in Leek en door Roden.

De weg Leek-Roden heette de S1 en het stuk Roden-Peize de T1. Dat zullen maar heel weinig mensen zich herinneren; ook dat de doorgaande verbinding vanaf 1978 de S18 werd, is niet echt interessant.

Vanaf de jaren zeventig speelden in de gemeente Roden twee belangrijke verkeerszaken: hoe moest Roden via Leek aansluiten op de A7 en hoe moest er een noordelijke rondweg om Roden worden aangelegd om aan te sluiten op de Roderweg naar Peize? Belangen van twee provincies en drie gemeenten…

De nieuwe weg rond Leek had veel voeten in aarde, maar uiteindelijk kwam in 1992 de variant met het "Nienoord-tunneltje" tot stand.

 

Ondertussen had Roden een structuurplan opgesteld met daarin een noordelijke rondweg. Aantasting van de zeldzame potkleibodem leverde enkele tegenstanders op, maar de voorgestelde route parallel aan de Haarveensedijk gaf veel verontrusting en boze gezichten in Roderwolde en Foxwolde.

Voorafgaand aan de voorjaarsledenvergadering in 1992 stuurde Dorpsbelangen daarom een brief naar B&W met bezwaren tegen de plannen. Gewezen werd op gevaarlijker verkeerssituaties, geluidshinder en verminderde bereikbaarheid.

De kalmerende verzekeringen in de gemeentelijke stukken van "een veilige oversteek voor het (langzame) verkeer" en "een kruising nadrukkelijk mede afgestemd op een veilige fietsoversteek" waren niet overtuigend. Dorpsbelangen zag meer in een oplossing met slimme verkeerslichten (toen al!), een tunnel of een rotonde. In de plannen stond slechts een simpele voorrangskruising, zelfs zonder fietsstroken en middenstrook. Problemen met de oversteek door lang en trager landbouw- en vrachtverkeer lagen dus voor de hand.

 

Dat was nog niet het enige: ook verderop waren ingrepen bedacht waartegen Dorpsbelangen zich verzette. De Roderwolderweg zou namelijk worden afgesloten bij het Oosteinde. Roden zou dan alleen bereikbaar zijn via het Moleneind of via de nieuwe kruising.

De verbinding van Leutingewolde naar Roden langs de Vaart ging ook vervallen. Het verzet van de "Lukkenwolmer" leidde daar tot een aanpassing die Roderwolde ook graag gezien had: een tunneltje onder de rondweg door.

Verder moest van de plannenmakers het fietspad Roden-Peize verhuizen: van de noordelijke kant van de weg naar de zuidelijke kant, over de oude trambaan. Dit om geen gevaarlijke fietsoversteek in het Oosteinde te krijgen. Op zich een logische oplossing, maar wel een probleem voor overstekende fietsers naar en vanaf het Moleneind.

 

De voorgestelde situatie bij het Oosteinde stuitte op veel verzet en bleek al met al nog niet zo gemakkelijk te realiseren. Hoewel de provincie Drente geen verkeerslichten op provinciale wegen wilde hebben, kwamen deze hier toch. Het fietspad kreeg daardoor een veilige oversteek en hoefde daarom niet te verhuizen.

De te simpele kruising bij de Dwazziewegen werd in nieuwe plannen flink verbreed, maar daar werd nog steeds niemand blij mee gemaakt.

 

In 1993 verklaarde de gemeenteraad de bezwaren van Dorpsbelangen tegen het vastgestelde Bestemmingsplan Noordelijke Rondweg Roden ongegrond. De vereniging en de bewoners zochten het daarom hogerop en gingen in bezwaar bij Gedeputeerde Staten van de provincie Drente. Voor de zekerheid brachten bestuursleden zelfs een bezoekje aan de betreffende gedeputeerde om de bezwaren toe te lichten, maar zij konden na een korte uitleg weer vlot uit Assen vertrekken. Een laatste schriftelijk verzoek eind 1993 bij de "Griffie der Staten van Drenthe" om de plannen voor de kruising tegen te houden leverde niets op.

 

De volgende en laatste stap in de bezwaarprocedure was de gang naar de Raad van State. Na de voorjaarsledenvergadering van Dorpsbelangen in april 1994 ging er een beroepsschrift naar dit Hoogedelgestreng College. Dat kostte 400 gulden; een extra schorsingsverzoek van nog eens 400 gulden vond de ledenvergadering te gortig.

Al anderhalf jaar later, op 19 december 1995, was de mogelijkheid om dit (samen met de bewonersgroep van het Haarveen) op een hoorzitting in Den Haag mondeling toe te lichten.

Het nuttige werd natuurlijk met het aangename verenigd: bijna het hele bestuur nam een dagje vrij en ging met de trein naar deze grote stad. Via een korte wandeling langs de gebouwen van de Tweede Kamer en de Hofvijver bereikte het gezelschap de gebouwen van de Raad van State, waar alle bezwaren in de twee uur durende hoorzitting nog eens naar voren kwamen. Namens de bewoners van het Haarveen en ook namens Dorpsbelangen voerde Henk van Slooten het woord.

Misschien waren de argumenten overtuigend geweest, als niet de vertegenwoordigers van de gemeente Roden op het allerlaatste moment bij de zitting een konijn uit de hoge hoed toverden: de onderdoorgang van de tunnel bij Leutingewolde zou flink worden verdiept, waardoor in ieder geval alle landbouwverkeer daar veilig onder de rondweg door kon rijden.

 

De hoop op een gunstige uitspraak was daarmee vrijwel vervlogen en dat bleek in 1996: de plannen van provincie en gemeente gingen door en de noordelijke rondweg werd in 1998 geopend. Nu, heel wat ongelukken en bijna-ongelukken verder, is er eindelijk zicht op een betere uitvoering van de Dwazziewegen-kruising.

WvdV